Powracającym tematem w twórczości artystki są relacje: człowieka z człowiekiem, ludzi z innymi istotami, malarka zwraca uwagę na otaczający nas świat natury i jego wzajemne powiązania, których jesteśmy częścią.
Interpretacja co przedstawia wizja artystki zależy już od odbiorcy.
Jest to też świat podszyty niepokojem, niewolny od lęków o przyszłość z powodu tego co robimy z nim my, ludzie. Ekologiczne zainteresowania artystki ujawniają się już na etapie tytułów prac - Dla kogo jest ziemia, Grecja znowu płonie, Chora ziemia, to tego przykłady. Przyroda jest piękna i kolorowa, budzi radość i optymizm - jeśli jest zniszczona, to w wyniku działalności człowieka. Dlatego gdy na pierwszym planie pojawiają się jakieś ślady cywilizacji ( np. w obrazach: Kolumny, Świat maszyn, Laboratorium) to barwa i nastrój obrazów radykalnie zmienia się na ciemny, pozbawiony życia i złowrogi.
Np w centralnej części obrazu Kolumny widzimy parę zwierząt, spoglądających bezradnie na otaczający je turpistyczny krajobraz, przestrzeń pozbawioną roślin i kolorów, a tytułowe kolumny złowieszczo rysują się na horyzoncie...
Jaki to kontrast w stosunku do radosnych i pełnych życia portretów natury - skoro jesteśmy jej częścią , niszcząc ją, zniszczymy też siebie. Tak można interpretować przesłanie tego obrazu i szerzej, całej twórczości artystki.
Niepokój ustępuje afirmacji życia w sielankowych i pełnych koloru abstrakcyjnych wizjach otaczającej przyrody, które pokazują optymistyczną naturę autorki i jej doskonałe panowanie nad formą i barwą swoich prac.
Różne pory dnia i roku, obserwowanie rytmu przyrody to powtarzające się motywy malarstwa J. Pawlukiewicz obok wspomnianej już fascynacji motywem kwiatów, traw i liści ukazanych często w towarzystwie fantazyjnych organizmów o obłych kształtach. A wszystko to w żywej, intensywnej kolorystyce, uchwycone w sposób ocierający się o organiczną abstrakcję. Podobną zabawę formą widać też w abstrakcjach geometrycznych, również ważnym nurcie Jej twórczości, gdzie skupia się na kompozycji i oddaniu wzajemnych relacji figur na obrazie.
Nigdy nie wiem co namaluję - te słowa artystki najlepiej oddają jej podejście do własnej twórczości. Akt tworzenia to akt ujawnienia swojego stanu emocjonalnego, dlatego obrazy J.Pawlukiewcz są pełne dynamizmu, fantazji i prawdziwej pasji.
